Ilang oras sa dagat

Nagtungo kami sa Half Moon Beach gabi upang ipagdiwang ang kaarawan ng isang kaibigan. Hindi naman ito kalayuan sa aming tinitirahang bahay sa Alkhobar pero dahil sa bagal magmaneho ng aming designated driver, dahil sa labo ng kanyang mata sa dilim, inabot kami ng mahigit isang oras sa biyahe.

At dahil hindi namin napagkasunduan kung saan ang meeting place, lalo pa kaming nalate kahahanap ng lugar. Pakiramdam ko nga ay sumali kami sa The Amazing Race dahil talagang nahirapan kami (at naubusan ng load sa katatawag sa mga nauna na kasamahan namin na naroon na sa lugar at nag-iihaw ng aming kakainin).

Sa pinag-usapang oras na ika-anim, nakalagpas na ang alas-siyete bago pa kami nakarating. Medyo nga may nagkainitan pa dahil napagbintangang hindi marunong sumunod sa instruction. Ako nama'y walang pakialam dahil halos ilang buwan ding hindi nakatikim ng dagat ang aking mga paa. Kaya't pagdating na pagdating sa lugar ay hinubad ko kaagad ang aking sapatos at nagpalit ng tsinelas. Tinungo ko ang dagat at parang batang isinawsaw ang aking mga daliri.

Nakakapagtaka. Napakainit na sa Saudi ngunit napakalamig pa rin ng tubig.

Inihanda ng mga kasama ko ang aming pagkain. Madami. May mga inihaw: isda, hotdog, gulay. May manok na hinurno. May pansit, lumpia. At inihanda ko nama'y adobo at ensaladang talong.

Matapos ang panalangin, sabay-sabay naming nilantakan ang pagkain sa gitna ng tawanan at tuksuhan sa kung ano ang aming iuuwi pagkatapos ng hapunan. Nakakatawa. Nakakatuwa.

Alas-otso na nang kami'y lumusong sa tubig. Malamig nga ngunit nakakasanayan naman. Mas malamig pa nga nang kami'y umahon (ganap na ika-siyam at kalahati ng gabi). Ika-sampu ay nasa biyahe na ulit kami pabalik.

Nagkasunduan kaming lahat na kami'y babalik kapag humitik na ang tag-araw sa Saudi at naging maligamgam na ang tubig ng Half Moon.

Sa susunod na lang ang mga larawan.

Pansamantala, napanood mo na ba ang Little Miss Sunshine? Napanood ko. Natuwa akong nalungkot dahil sa buhay ng mga tauhan sa pelikula. Nakakalungkot dahil lahat sila ay parang failure sa kanilang mga napiling buhay. Natuwa ako dahil kahit na wari'y hindi sila normal na pamilya, nandoon pa rin ang katatagan nila na mabuhay at ituloy ang kanilang sariling mga pangarap. Humalakhak ako sa dance number ng bata sa bandang huli ng pelikula. Itinuro ng lolo ang dance number. Hahaha. Panoorin mo kung gusto mong malaman kung bakit ako natawa.

Ibang klaseng 'buhok'

Muli na naman akong natuwa sa kagagala sa labas ng Tutubi. Nakita ko kasi ang tahanan ng Hair, The Musicale at narinig ang hindi ko naman paborito ngunit gustong awiting Age of Aquarius. Ngunit ang lalo ikinahanga ko ay ang iba't ibang kulay nilang mga posters.

Kakaiba ang disenyo. Kabigha-bighani ang mga kulay. At tunay namang kahanga-hanga.

Pinakinggan ko rin ang kanila musika. Kung nais mo, maari mo rin silang dalawin.

Kulang ako sa choreography

Kinatamaran ko na naman ang pagsusulat. Gaya ng ibang bagay sa buhay ko, naging masipag lang ako sa una. Wala pa sa kalagitnaan, parang napagod na kaagad ako.

Manaka-nakang sumisipa ang guilt dahil hindi ako dapat maging tamad. Isa akong Pilipinong masipag, may tiyaga, may determinasyon. Pero bakit nga ang simpleng pagsusulat sa blog ay waring kinatamaran ko na rin.

May nabasa ako kamakailan tungkol sa writer's block. Ang sabi, hindi raw ito totoo. Kulang ka lang daw sa imahinasyon at research kaya waring nabablangko ang isip mo.

Kailangan ko lang ng tamang choreography. Iyon ang napapansin kong uso ngayon.

Una, nanalo ang Diversity sa Britain's Got Talent. Mahusay ang choreography nila. Kahanga-hanga.

Pangalawa, naglalaban ngayon sa Tony Awards ang apat na mahuhusay na palabas pang-teatro: Irving Berlin’s White Christmas, Hair (larawan sa ibaba), 9 to 5 at Billy Illiot. Wala pa akong napapanood ni isa sa kanila at sa hinagap ko'y hindi ko sila makikita kahit kailanman (maliban na lamang kung manalo ako sa lotto at mapadpad ako sa Broadway Street ng Tate).


Pero ang sa wari ko'y pare-pareho silang mahuhusay. Katulad din iyon ng kung paano ako pinahanga, maraming taon na ang nakalipas, ng Encantada ni Agnes Locsin para sa Ballet Philippines. At dahil nilapatan pa ito ng musika ni Joey Ayala ng Bagong Lumad, ito'y naging paborito kong ballet dance sa tanang buhay ko.

Mahusay at tamang choreography ng pagsusulat. May lambing at hagod. May pag-aaral at tiyaga. Iyon ang mga dapat kong pag-aralan upang muling mabuhay ang bahay ni Tutubi.