Paglaladlad ng Tsina

Nagbabago na nga ang panahon. Maging ang Tsina na syang pinagmulan ng sibilisasyon ng mundo at dati-rati'y naninirahan sa makalumang pananaw at pinamumugaran ng paniniwalang nagmula pa kay Comrade Mao, ay lumabas na sa kanyang aparador. Nagladlad na ang Tsina!

Natawa ako nang mabasa ko ang isang artikulo sa New York Times tungkol sa kauna-unahang pride day ng Tsina.

Natawa ako hindi dahil katawa-tawa ang larawan sa ibaba. Natawa ako dahil pinatunayan na naman ang paniniwalang patuloy na dumadami ang mga bakla kahit hindi ito nanganganak.

Maging dito sa Saudi Arabia, sinasabi nilang bawal ang mga bakla ngunit sa tuwing maglalakad ako sa kalye, marami akong nakikitang mga ate ko.

Para sa akin, ang pagiging bakla ay hindi sakit. Ito ay isang choice. Isang piniling pamumuhay. Psychological ba ito? Siguro. At dahil ito'y hindi sakit, hindi ito dapat inuman ng gamot o lunaan ng doktor. Piniling pamumuhay ito na dapat harapin ng buong tapang, ng may paninindigan at kabuuan ng loob.

Para sa akin, angel ang mga bakla. Masaya silang kasama. Walang oras ng kalungkutan. Lagi silang kapupulutan ng aral at kuwento. At higit sa lahat, sila ang pinaka-responsableng nilalang na nakita ko sa ibabaw ng mundo: mapagkalinga ng pamilya, matulungin sa ibang tao at palaging bukas ang puso sa awa. Malambot nga ang kanilang puso at ito ang wala sa karamihan ng mga sinasabing straight. Ito ang kawalan ng mga straight.

Tunay ka bang lalaki?

Nadalaw mo na ba ang site ng tunay na lalaki? Dalawin mo at matatawa ka. Sa pamagat pa lamang...Hay!Men (na katunog ng parte ng ari ng babae), napahagalpak na ako ng tawa.

Pero ang mas higit na katawa-tawa ay ang kanilang mga akda sa kung sino ba ang tunay na lalaki.

Sabi ng kanilang manifesto, ang tunay na lalaki raw ay:
...di natutulog.
...di nagte-text-back, maliban na lang kung papasahan ng load. Gayunpaman, laging malabo ang kanyang mga sagot.
...laging may extra rice.
...hindi vegetarian.
...walang abs.
...hindi sumasayaw.
...umaamin ng pagkakamali sa kapwa tunay na lalake.
...laging may tae sa brief.
...di naghuhugas ng pinagkainan o nagliligpit ng kanyang mga gamit dahil may babaeng gagawa noon para sa kanya. Mas lalong nagiging tunay ang pagkalalake kung di niya kilala o di niya maalala ang pangalan ng babae.
...di nagsisimba.

Hindi ako tunay na lalaki dahil...

1. Matakaw ako sa tulog. Super.

2. Wala akong extra rice. Konti nga lang ang kanin ko palagi dahil ayokong tumaba (lalo!).

3. Ang aerobics ba ay pagsasayaw? Kung oo, pwes, hindi ako tunay na lalaki.

4. Madali akong umamin ng kasalanan at wala akong kasariang pinipili sa pangungumpisal. Kahit pa nga hangin ay kakausapin ko upang maibsan ang dalahin ng aking konsensya.

5. Ako ang tagahugas ng pinggan sa bahay namin, tagalinis ng kusina, tagapunas ng lamesa.

6. Laging malinis ang brief ko. Laging kulay puti. Para kung sakaling ma-aksidente ako at kinakailangang hubdin ng mga doktor ang aking brief, makikita nilang malinis ito. E kung sa ibang bahay ako mapunta at kinakailangan ko ring mag-alis ng brief, hindi ba't mas kaaya-aya na makitang malinis ang panloob ko. Mabuti na iyon kesa kumalat ang usap-usapan na ang brief ni Tutubi ay multi-color , mukhang madumi, me tae at mapanghi. Nakakahiya naman, hindi ba?

7. Tamad akong magsimba pero nagsisimba pa rin ako dahil obligasyon ko iyon bilang Katoliko.

Isa lang yata ang pagkakakilanlan sa akin bilang tunay na lalaki: malaki ang aking tiyan.

Lahat na nga yata ng bagay ay kinilatis ng nakakatawang website, pati na ang isang baso ng tubig.

Sabi nila, ang malinis na tubig raw ay tunay na lalaki dahil...


ito ay tasteless. (Hahahaha!).

Marami pang nakakatawang akda ang blogsite na ito. Dalawin mo at alamin kung tunay ka ngang lalaki.

Ilang oras sa dagat

Nagtungo kami sa Half Moon Beach gabi upang ipagdiwang ang kaarawan ng isang kaibigan. Hindi naman ito kalayuan sa aming tinitirahang bahay sa Alkhobar pero dahil sa bagal magmaneho ng aming designated driver, dahil sa labo ng kanyang mata sa dilim, inabot kami ng mahigit isang oras sa biyahe.

At dahil hindi namin napagkasunduan kung saan ang meeting place, lalo pa kaming nalate kahahanap ng lugar. Pakiramdam ko nga ay sumali kami sa The Amazing Race dahil talagang nahirapan kami (at naubusan ng load sa katatawag sa mga nauna na kasamahan namin na naroon na sa lugar at nag-iihaw ng aming kakainin).

Sa pinag-usapang oras na ika-anim, nakalagpas na ang alas-siyete bago pa kami nakarating. Medyo nga may nagkainitan pa dahil napagbintangang hindi marunong sumunod sa instruction. Ako nama'y walang pakialam dahil halos ilang buwan ding hindi nakatikim ng dagat ang aking mga paa. Kaya't pagdating na pagdating sa lugar ay hinubad ko kaagad ang aking sapatos at nagpalit ng tsinelas. Tinungo ko ang dagat at parang batang isinawsaw ang aking mga daliri.

Nakakapagtaka. Napakainit na sa Saudi ngunit napakalamig pa rin ng tubig.

Inihanda ng mga kasama ko ang aming pagkain. Madami. May mga inihaw: isda, hotdog, gulay. May manok na hinurno. May pansit, lumpia. At inihanda ko nama'y adobo at ensaladang talong.

Matapos ang panalangin, sabay-sabay naming nilantakan ang pagkain sa gitna ng tawanan at tuksuhan sa kung ano ang aming iuuwi pagkatapos ng hapunan. Nakakatawa. Nakakatuwa.

Alas-otso na nang kami'y lumusong sa tubig. Malamig nga ngunit nakakasanayan naman. Mas malamig pa nga nang kami'y umahon (ganap na ika-siyam at kalahati ng gabi). Ika-sampu ay nasa biyahe na ulit kami pabalik.

Nagkasunduan kaming lahat na kami'y babalik kapag humitik na ang tag-araw sa Saudi at naging maligamgam na ang tubig ng Half Moon.

Sa susunod na lang ang mga larawan.

Pansamantala, napanood mo na ba ang Little Miss Sunshine? Napanood ko. Natuwa akong nalungkot dahil sa buhay ng mga tauhan sa pelikula. Nakakalungkot dahil lahat sila ay parang failure sa kanilang mga napiling buhay. Natuwa ako dahil kahit na wari'y hindi sila normal na pamilya, nandoon pa rin ang katatagan nila na mabuhay at ituloy ang kanilang sariling mga pangarap. Humalakhak ako sa dance number ng bata sa bandang huli ng pelikula. Itinuro ng lolo ang dance number. Hahaha. Panoorin mo kung gusto mong malaman kung bakit ako natawa.

Ibang klaseng 'buhok'

Muli na naman akong natuwa sa kagagala sa labas ng Tutubi. Nakita ko kasi ang tahanan ng Hair, The Musicale at narinig ang hindi ko naman paborito ngunit gustong awiting Age of Aquarius. Ngunit ang lalo ikinahanga ko ay ang iba't ibang kulay nilang mga posters.

Kakaiba ang disenyo. Kabigha-bighani ang mga kulay. At tunay namang kahanga-hanga.

Pinakinggan ko rin ang kanila musika. Kung nais mo, maari mo rin silang dalawin.

Kulang ako sa choreography

Kinatamaran ko na naman ang pagsusulat. Gaya ng ibang bagay sa buhay ko, naging masipag lang ako sa una. Wala pa sa kalagitnaan, parang napagod na kaagad ako.

Manaka-nakang sumisipa ang guilt dahil hindi ako dapat maging tamad. Isa akong Pilipinong masipag, may tiyaga, may determinasyon. Pero bakit nga ang simpleng pagsusulat sa blog ay waring kinatamaran ko na rin.

May nabasa ako kamakailan tungkol sa writer's block. Ang sabi, hindi raw ito totoo. Kulang ka lang daw sa imahinasyon at research kaya waring nabablangko ang isip mo.

Kailangan ko lang ng tamang choreography. Iyon ang napapansin kong uso ngayon.

Una, nanalo ang Diversity sa Britain's Got Talent. Mahusay ang choreography nila. Kahanga-hanga.

Pangalawa, naglalaban ngayon sa Tony Awards ang apat na mahuhusay na palabas pang-teatro: Irving Berlin’s White Christmas, Hair (larawan sa ibaba), 9 to 5 at Billy Illiot. Wala pa akong napapanood ni isa sa kanila at sa hinagap ko'y hindi ko sila makikita kahit kailanman (maliban na lamang kung manalo ako sa lotto at mapadpad ako sa Broadway Street ng Tate).


Pero ang sa wari ko'y pare-pareho silang mahuhusay. Katulad din iyon ng kung paano ako pinahanga, maraming taon na ang nakalipas, ng Encantada ni Agnes Locsin para sa Ballet Philippines. At dahil nilapatan pa ito ng musika ni Joey Ayala ng Bagong Lumad, ito'y naging paborito kong ballet dance sa tanang buhay ko.

Mahusay at tamang choreography ng pagsusulat. May lambing at hagod. May pag-aaral at tiyaga. Iyon ang mga dapat kong pag-aralan upang muling mabuhay ang bahay ni Tutubi.